Καλώς ήρθατε στο Ιστολόγιο συνεργασίας νηπιαγωγών 35ης Περιφέρειας. Η συμμετοχή σας θέλω να πιστεύω πως θα το αναθρέψει, θα το μεγαλώσει, θα το αναπτύξει...
Η σχολική Σύμβουλος: Μαρία Ζωγράφου-Τσαντάκη
RSS

Τρίτη 14 Σεπτεμβρίου 2010

Κακό παραμύθι σε δύο πράξεις (από την Κική Δημητριάδου)


 Η Κική προσπαθεί να μεταπλάσει σε παραμύθι τη δίκαια αγωνία της για το Νηπιαγωγείο, την αυλή και τα δέντρα..Τη συμμεριζόμαστε απολύτως.
                         Κακό παραμύθι  σε δύο πράξεις
Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχε ένα κτίριο που στέγαζε νηπιαγωγεία. Ήταν το παλαιότερο αλλά  θα μπορούσε να είναι και το καλύτερο. Ο λόγος που υπερασπίζει τον χαρακτηρισμό «καλύτερο», είναι βεβαίως η ύπαρξη αυλής. Τη στιγμή που άλλα νηπιαγωγεία λειτουργούν σε νοικιασμένα μαγαζιά, το περίφημο «συγκρότημα του Πέτρου και Παύλου» διαθέτει αυλή και μάλιστα με αληθινά δέντρα. Ξέρεις, αυτά που για να δεις την κορυφή τους πρέπει να τεντώσεις το κεφάλι σου στον ουρανό και να ακούσεις πιθανότατα τους γνωστούς ήχους διαμαρτυρίας.
Κάποια από αυτά τα δέντρα είναι γερασμένα. Όσα τόλμησαν και έγειραν  το κεφάλι τιμωρήθηκαν με κοπή. Κάποια από αυτά είναι πεύκα και την άνοιξη η γύρη τους εκτοξεύεται στον αέρα, αναμειγνύεται με τα καυσαέρια  της πόλης, ωστόσο σου δίνει μια ψευδαίσθηση φύσης…
Η σχολική αυλή που θα μπορούσε να είναι το καμάρι της πόλης έχει την όψη σκουπιδότοπου. Παιδιά από το διπλανό 1ο Δημοτικό Σχολείο έχουν ένα ελάχιστο μόνο μέρος ευθύνης γι’ αυτό. Τις ώρες που τα σχολεία είναι κλειστά οι δύο αυλές γεμίζουν και πάλι παιδιά. Και που αλλού να πάνε βεβαίως να παίξουν;… Μαζί με αυτά, στον χώρο μαζεύονται και μεγαλύτερα παιδιά που δεν επιζητούν την άπλα του για τις αθλοπαιδιές τους αλλά ένα καταφύγιο, μια απομόνωση, από αδιάκριτα γι’ αυτούς μάτια. Θέλουν (όπως αποδεικνύουν τα σκουπίδια που αφήνουν πίσω τους) να καπνίσουν, να πιουν μπύρες, ν’ αγκαλιαστούν... Για κάποιες από τις επιλογές τους μπορεί κανείς να λυπηθεί αλλά δεν είναι αυτό το θέμα. Το καταδικαστέο είναι η ζημίες.
 Πραγματικά οι φθορές που σημειώνονται στον χώρο είναι απίστευτες. Λίγα ενδεικτικά παραδείγματα:  Το κάγκελο που προστέθηκε στην ράμπα του σχολείου μετά από ατελείωτες εκκλήσεις και τηλεφωνήματα (και έναν χρόνο αναμονής!) ξεχαρβαλώθηκε, στην κυριολεξία ξηλώθηκε, λίγες μόλις μέρες μετά την πανηγυρική του εγκατάσταση. Έμειναν τα σίδερα να παραμονεύουν επικίνδυνα, μνημεία ανεγκέφαλης δράσης. Το γραμματοκιβώτιο άντεξε μετρημένες ώρες, ο φιλόδοξος κομποστοποιητής  έγινε φύλλο φτερό.. Σπασμένα τζάμια και μικροεστίες φωτιάς είναι  τακτικό θέαμα.
Μια φορά κι έναν καιρό πώς να το κάνεις αυτό παραμύθι;
Σε απογευματινές τυχαίες συναντήσεις  με πιτσιρίκια… εν δράση, οι νηπιαγωγοί   δίνουν μαθήματα φιλικής προσέγγισης και αποσαφηνίζουν: «Ευπρόσδεκτοι είστε, σεβαστείτε όμως τον χώρο, μη βρωμίζετε και φυσικά μην καταστρέφετε»…
Ο Προϊστάμενος της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης όταν ενημερώνεται συστήνει τη γραπτή καταγραφή  του θέματος στις αρμόδιες δημοτικές αρχές για την ανάληψη των ευθυνών τους.
Η αστυνομία που κλήθηκε να καταγράψει το πρόβλημα αλλά  και να ενισχύσει την φύλαξη του χώρου, συστήνει την εγκατάσταση καμερών που θα παρακολουθούν τον χώρο έξω από το σχολείο και θα δίνουν τις εικόνες των καταστροφέων. Αδυνατεί όμως λόγω ελλείψεως προσωπικού να βοηθήσει παραπάνω.
Η δημοτική αστυνομία δεν έχει επίσης προσωπικό να συνδράμει.
 Ο Δήμος Γιαννιτσών στον οποίο έχει παραχωρηθεί όλη πλέον η σχολική περιουσία, έβαψε και συντήρησε τη στέγη του κτιρίου αλλά δεν μπορεί  να προσφέρει ικανοποιητική φύλαξη. (Η  φύλακας που παρέχει, μένει μέχρι τις 10 το βράδυ και βέβαια όχι τα Σαββατοκύριακα…)
 Κι ενώ το καλοκαίρι τσουλάει σαν πισινός σε καλογυαλισμένη τσουλήθρα, η υπογράφουσα τυχαία πρόσεξε τα μαρκαρισμένα δέντρα στο Πολύκεντρο της πόλης. Στις ερωτήσεις της επιβεβαιώθηκαν οι υποψίες:  Άλλα 12 δέντρα έχουν καταδικαστεί να κοπούν με την υπ’αριθμόν  125/2010 άδεια που ζήτησε ο Δήμος Γιαννιτσών από το αρμόδιο τμήμα πολεοδομίας της πόλης μας.  Η μελέτη είναι ήδη έτοιμη, υπογεγραμμένη από καθηγητή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και το έργο γνωστό:
Ανάπλαση.
Δεν είμαι γεωπόνος, δεν είμαι αρχιτεκτόνισσα εξωτερικών χώρων, δεν μ’ ενδιαφέρουν οι επικείμενες εκλογές. Ένας απλός πολίτης είμαι, νηπιαγωγός στο επάγγελμα. Νιώθω όμως την ανάγκη να διαμαρτυρηθώ  και να το κάνω δημόσια:
 Δεν καταλαβαίνω  γιατί πρέπει να κοπούν πάλι δέντρα!!! (Δεν μιλώ για τα άρρωστα ή τα επικίνδυνα γερμένα…)
Δεν με ικανοποιεί που θα ξαναφυτευτούν νέα!  Θέλω να ξέρω γιατί πρέπει να αναπλαστεί ο συγκεκριμένος χώρος και όχι με αυτά τα χρήματα να δημιουργηθεί ένας ΝΕΟΣ χώρος πρασίνου, από αυτούς που υπάρχουν μόνο στα χαρτιά και η έλλειψη τους κάνει τόσο θλιβερή την όψη της πόλης μου. Τα ξηλωμένα  πλακάκια στο Πολύκεντρο δεν με ενοχλούν, συγχωρώ τις ρίζες των δέντρων που ευθύνονται. Ας τα συντηρήσουν απλά και με μικρό κόστος  υπάλληλοι του Δήμου . Όσον αφορά τα πιτσιρίκια που κινδυνεύουν από τις υψομετρικές διαφορές έξω από το Πολύκεντρο (το άκουσα ως επιχείρημα για την αναγκαιότητα της ανάπλασης), ας τα εποπτεύσουν καλύτερα και ως οφείλουν οι συνοδοί γονείς και παππούδες τους!
Κι επειδή μια φορά και έναν καιρό όλα τα παραμύθια που γεννιούνται στο μυαλό πρέπει να μάθουμε να τα λέμε: Γιατί άραγε δεν θα μπορούσε να επιλεγεί για ανάπλαση η ξεχωριστή  αυλή του προαναφερόμενου συγκροτήματος νηπιαγωγείων; Αυτή η πράσινη ανάσα γιατί αφήνεται να ρημάζει τόσο άδοξα; Θα μπορούσε ωραιότατα να χρησιμοποιείται το πρωί από τα νηπιαγωγεία  και το απόγευμα να παραμένει ανοιχτή για τα παιδιά και τους συνοδούς τους!
Κι ίσως έτσι τύχει επιτέλους και καλύτερης φύλαξης.
Και ίσως έτσι βρεθούνε κάποια φωτεινά μυαλά και ψυχές να προσφέρουν εθελοντική φύλαξη, να αγκαλιάσουν τον χώρο με την προσωπική τους έγνοια.
Αυτά τα χρήματα, που τόσο πολύ τα έχουμε ανάγκη σαν νοικοκυριά, σαν Δήμοι και σαν κράτος,  γιατί δεν  χρησιμοποιούνται  με περισσότερη φαντασία;
Έχω ήδη τον αντίλογο στα αυτιά μου: Αυτά τα κονδύλια είναι για συγκεκριμένα έργα, η σχολική αυλή δεν είναι πάρκο κτλ κτλ. Ας γίνουν νέοι χώροι πρασίνου λοιπόν!
 Ωστόσο δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι δεν υπάρχουν εναλλακτικοί τρόποι να κινηθείς, (κοινώς να κόψεις και να ράψεις) αρκεί εκ των προτέρων να θέσεις πράσινες κατ’ ουσία  προτεραιότητες. Τα έργα βιτρίνας περισσεύουν, ειδικά στα χρόνια φτώχειας που βιώνουμε.
Κι αν όλη αυτή η γραπτή φλυαρία φαίνεται κουραστική και εγώ με την σειρά μου γραφική, με τον ανεμιστήρα μόνο να με συνδράμει αυτόν τον καυτό Αύγουστο, μπερδεμένη ανάμεσα στην προσπάθεια να δώσω λύσεις στο θλιβερό κι αδιέξοδο  θέμα της αυλής του σχολειού μου και στην νέα  πίκρα των 12 καταδικασμένων δέντρων, είναι γιατί δεν είμαι πολιτικός. Πάλι παραμύθια γράφω.

Κική Δημητριάδου

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου