Καθώς πλησιάζει η επέτειος της 28ης Οκτωβρίου 1940, αναρτώ ένα ποίημα που κάθε χρόνο δουλεύω στην τάξη μου με τους μαθητές μου και περιλαμβάνεται στο βιβλίο μου “Εδώ Προνήπιο”, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Παπαδόπουλος. Με αφορμή τα γεγονότα εκείνης της περιόδου, χρησιμοποιώ πλήθος πηγών και εποπτικού υλικού, οπτικού και ακουστικού, για να “μεταφέρω” στα παιδιά το κλίμα της εποχής.

Αποφεύγω τις πολλές κατασκευές και τα φύλλα εργασίας. Για μένα πιο σημαντικό από το να ζωγραφίσουν ένα δάφνινο στεφάνι ή να χειροτεχνήσουν ένα ακόμη…τσαρούχι, είναι να δραματοποιήσουμε ένα ποίημα ή ένα πεζό, να ακούσουμε τη δραματική φωνή του Μάνου Κατράκη να απαγγέλει Ελύτη από το “Άξιον Εστί” του Μίκη Θεοδωράκη και την αξεπέραστη ερμηνεία της Σοφίας Βέμπο στο “Παιδιά της Ελλάδος παιδιά”. Να ξεφυλλίσουμε εφημερίδες με κείμενα-ντοκουμέντα και γελοιογραφίες του πολέμου, να ακούσουμε τον Εθνικό μας Ύμνο αμέσως μετά το ανατριχιαστικό πρώτο ραδιοφωνικό ανακοινωθέν της αναγκαστικής εμπλοκής μας στον πόλεμο. Υπάρχει τόσο πλούσιο υλικό αρχείου για να εντρυφήσει κανείς και να εμπνευστεί δραστηριότητες που ξεφεύγουν από την πεπατημένη…Και φυσικά να κουβεντιάσουμε με τα παιδιά. Όσο πιο πολύ μπορούμε. Για τα ΟΧΙ και τα ΝΑΙ μιας ζωής με ιδανικά και νόημα…

28η Οκτωβρίου 1940

Μία φορά κι έναν καιρό,
από αιώνες πριν θαρρώ,
σε μια γωνίτσα εδώ στη γη,
μια χώρα υπήρχε ζηλευτή.

Το όνομά της είναι Ελλάδα
κι έχει μεγάλη νοστιμάδα!
Πλατιά πολύ η αγκαλιά της,
σα λουκουμάκια τα νησιά της.

Η ομορφούλα η Ελλάδα
πως τρελαινόταν για βαρκάδα!
Στα θαλασσιά τα κύματά της,
ταξίδευαν τα όνειρά της.

Αλλά μια του Οκτώβρη μέρα,
από μια χώρα παραπέρα,
πολέμου άνεμος φυσάει
και την πορτούλα της χτυπάει.

– «Για πες Ελλάδα στα παιδιά σου
ν’ ανοίξουνε τα σύνορά σου,
γιατί έτσι κι άγρια φυσήξω,
γρήγορα θα σε κατακτήσω!».

Αμέσως σύννεφα βαριά,
γκρίζα, γεμάτα συμφορά,
σκεπάσανε τον ουρανό
και σπείρανε τον πανικό.

Μα της Ελλάδας τα παιδιά
έχουν ατρόμητη καρδιά
και στου πολέμου τη φοβέρα,
με μια φωνή είπαν: «ΑΕΡΑ!».

– «Τι πάθατε καλέ γειτόνοι;
Τι είναι αυτό που σας θυμώνει;
Θέλετε δάκρυα και πόνο;
Ο πόλεμος σκοτώνει μόνο!».

Δεν άκουσε όμως η Ιταλία
κι έτσι έγραψε η ιστορία,
πως νίκησε η φασολάδα
την τροφαντή μακαρονάδα!

– «ΟΧΙ!», φωνάξαν οι φαντάροι,
«ο Ντούτσε δεν θα μας τουμπάρει!»
– «ΟΧΙ!», είπαν μάνες και παιδάκια.
– «ΟΧΙ!», είπαν και τα γαϊδουράκια!

Όλα αυτά έγιναν πριν χρόνια,
στης Πίνδου τα βουνά, με χιόνια.
Σήμερα Ελλάδα κι Ιταλία
έχουν αγάπη και φιλία.

Η Ειρήνη, σαν περιστεράκι,
βγαίνει ψηλά στο μπαλκονάκι
κι αντί για σφαίρες και για τρέλες,
κερνάει όλους καραμέλες!

Η Ιστορία δεν σταματάει,
σαν ποταμάκι να κυλάει,
μα στο μυαλό πρέπει να μένει
ό,τι εκείνη μας μαθαίνει.

Γι’ αυτό σας λέμε φωναχτά,
όλα του κόσμου τα παιδιά:
– «Ποτέ πια πόλεμος στ’ αλήθεια,
μα ούτε και στα παραμύθια!».